Kopytnik, znany również jako dziki imbir europejski, jest wieloletnią rośliną, która można powszechnie spotkać na terenie całej Polski i w wielu miejscach Europy. Upodobał sobie cieniste lasy i zarośla. Wiosną, pod charakterystycznymi błyszczącymi liśćmi znaleźć można ciekawie wyglądające pojedyncze kwiaty. Dzwonkowate, brunatnoczerwone, wyrastają tuż przy ziemi.
Surowce lecznicze
Do celów leczniczych zbieramy od wiosny do jesieni całą roślinę. Suszymy w temperaturze około 30 stopni.
Związki czynne
Kopytnik zawiera ok. 1,5% olejku eterycznego, sporą ilość garbników i soli mineralnych, związki żywicowe.
Działanie i zastosowanie
Najbardziej pożądaną właściwością kopytnika jest wzmaganie wydzielania śluzu przez błony śluzowe żołądka, jelit i oskrzeli, oraz zwiększenie wydalania moczu i potu. Przetwory z kopytnika działają również rozkurczowo na jelita i oskrzela, oraz zapobiegają kurczom w obrębie układu oddechowego i trawiennego. Ze względu na właściwości ziele kopytnika stosujemy jako środek wykrztuśny, szczególnie w przypadkach gdy wydzielina w górnych drogach oddechowych jest sucha i ściśle przylegająca.
Kopytnik działa identycznie jak środki uspokajające, hamując przewodzenie bodźców w obrębie ośrodkowego układu nerwowego.
Działanie niepożądane
Większe dawki przetworów z kopytnika powodują pojawienie się nudności, wymiotów i biegunki. W przypadku ciąży istnieje groźba poronienia.
Przepisy
Nalewka z kopytnika
- 20 g rozdrobnionego ziela
- 100 ml alkoholu 70%
Ziele zalać alkoholem i macerować 10 dni, często wstrząsając. Po przecedzeniu przyjmować 2-3 razy dziennie po jedzeniu po 20, maksymalnie 40 kropli jako środek wykrztuśny.
Ogród
Kopytnik pospolity doskonale sprawdza się jako dekoracyjna roślina okrywowa. Błyszczące, skórzaste liście nie przemarzają w czasie łagodnych zim.
Zdjęcie: By Agnieszka Kwiecień, Nova – Own work, CC BY-SA 4.0,
Źródło: Rośliny lecznicze – A. Ożarowski, W. Jaroniewski
natura i ja 